Çocuktuk, berrak bir çocuk. . .
Oyunlar oynardık hislerimizin arka bahçesinde,
Oyunlardan başka gerçeğimiz yoktu, zamanla gerçekleri oyun sanmaya başladık.
Oyunumuza kapılıp gerçekleri unuttuk.
Annemizin acılarını görmezden geldik, farklılıkları kabullendirmeye çalıştık.
Biz aslında gerçeklerle karşılaşmaktan kaçan birer korkaktık.
Nasılda cesur zannediyorduk oysa kendimizi, bir gün oyunumuzun son bulacağını bilmiyorduk.
Bu oyunda eğlenen sadece bizler miydik?
Acaba neden gülmüyordu bizden başkası, yoksa biz mi yok yere gülüyorduk?
Gerçekleri görmezden gelerek, güldürmeye çalışırken zorla kaderlerimizi
Unuttuk kim olduğumuzu, nereden geldiğimizi ve nereye gittiğimizi.
Korkmaya başladık sonra,
Yazgıya yenilmeyecek sevdalar taşırken yüreklerimizde
Ne kadar da cesurduk oysa. . .
Çocukluğumuzda aptalca bir oyunla başlayan hikayemizi kaderimiz haline getirdik.
Sonunu bile bile devam ettik.
Aşklar sadece filmlerde güzel biterdi,
Sevgililer sadece masallarda mutlu sonu bulurdu,
Biz bunu çok geç fark ettik.
Birbirimizin yolundan çekildik sandık, yeni çelmeler taktık fark etmeden.
Her düşüşümüzde biraz daha güç bulduk birbirimizde.
Herkese ve her şeye inat bir araya getirebildik çılgın
Ve bir o kadar da çocuk kalan kalplerimizi.
Bedenlerimiz büyümüştü belki,
Belki kaybetmiştik el değmemiş masumluğumuzu,
Çocuklar büyütüyor olsak da,
Cesur bir çocuk vardı, yetişkin ve korkak görüntümüzün altında.
Bir kez daha, ama bu sefer son kez oyunumuzu başlattık.
Yakamıza yapışan ellerden sıyırıp kendimizi, en kuytu köşeye kaçtık.
Kabul ettirmek zordu sevgimizi,
Bizler 'kocaman' insanlardık ve hayat 'onlara göre' bir oyun değildi.
Bu oyunu biz başlatmıştık, kendi isteğimizle
Ve yine biz bitirmeliydik.
Bu oyunun sonu öyle sıradan bitemezdi.
'Aşk' heykeli yapılabilecek somutlukta bir duygu değildi,
Biz ancak beton kalıbı olabildik.
Çocukken 'sataşma' dediğimiz şeye, büyüyünce 'baştan çıkarma' diyormuşuz,
Biz çok geç fark ettik.
Yine de 'cesaretin var mı aşka?'
Jeux d'efonts-2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder